Wat twischen Heven un Erd so passeert: Plattdüütsche Gedichte un Geschichten

Von Elke Deffert

In der vorliegenden Anthologie nimmt Elke Deffert den Leser mit auf eine Reise 'dörch de veer Johrestieden'. Das Holsteiner Platt, dessen sie sich bedient, ist dabei für ihre Erzählweise wie geschaffen und verleiht ihren Gedichten und Geschichten einen außergewöhnlichen Facettenreichtum. So finden sich neben heiteren Anekdoten mit sympathischen Charakteren und augenzwinkernden Pointen auch solche, die nachdenklich stimmen.

• Sprache: Deutsch
• Herausgeber: Elektronik-Praktiker
• Erscheinungsdatum: 25. Sept. 2014
• ISBN: 9783943403428

Buchvorschau

Inhaltsverzeichnis

Impressum

Det Johr het veer Tieden

Dat Fröhjohr is dor

De Inlodung

Fröhjohrsluft

Opa Drews hett Geburtsdag

Vergohn

Dat Fröhjohr treckt över de Heid

De groote Enttäuschung

Een Wunnerwark

Wo sünd miene Wötteln?

Sommertiet

Sünd Ferien

Dat is wat mit de Levde

Sommerferien

Opa hett Besöck

Een Ovend in de Heid

Wenn de Ohrn noch op 'n Halm stoht

Eeenfach mol ruut

Wenn de Rosen blöht

De Strandutflug

De lütte Besöck

De Schoolanfang

De Lehrjohrn

De doore Technik

De niege Welt

Womit Tiere eenfach leven mütt

Mien Boom

Dat is wat mit de Traditschoon

Uns Mitbewohners op de Erd

Und nu bünn ik Rentner

Harvst

De Tiet för Keller un Schüür

So weert

Wenn de Heid blöht

Lehrgeld

Dat groote Problem

De anner Slag Minschen

Mitten in ’t Leven

Wenn de Natur slöpt

Worüm?

Spendabel

In Winter lied de Tiere Not

Adventstiet

Dat ward Advent

Witte Wiehnacht

Dat Verarben

Gemeensome Wiehnacht

De Wiehnachtskarpen

De Snack mit den Wiehnachtsmann

Levde geven

Advent

Anner Gedanken

De groote Wunsch

Mutt dat sien?

Vergohne Johrn

Wiehnacht op See

De Neeschierige

Annere Tiet

Ole Wiehnacht

Dat Versteekspeel

Bibliografische Information der Deutschen Nationalbibliothek

Die Deutsche Nationalbibliothek verzeichnet diese Publikation in der Deutschen Nationalbibliografie; detaillierte bibliografische Daten sind im Internet über http://dnb.d-nb.de abrufbar.

Impressum

Wat twischen Heven un Erd so passeert

ISBN 978-3-943403-42-8

ePub Edition

Version 1.0 - 09-2014

© 2014 by Elke Deffert

Umschlagmotiv und enthaltene Abbildungen: Elke Deffert

Lektorat: Sascha Exner

EPV Elektronik-Praktiker-Verlagsgesellschaft mbH

Postfach 1163, D-37104 Duderstadt

Email: [e-mail]

Web: www.edition-nordlicht.de

Det Johr het veer Tieden

Fröhjohr

Ganz lies un sacht un doch mit so veel Kraft,

kommt se an ’t Licht, de ersten Fröhjohrsboten.

Ünner Hecken, achter schulige Ecken,

lüücht se in Sünnenschien, besöcht vun de erste Bien.

De Vogels tiriliert in Bööm un Büsch,

de schönste Tied is weer torüch.

Sommer

De Sünn steiht vull an Heven, de Warms geiht uns in ’t Hart.

Dat grönt un blöht in veele Farben, wi nur de Natur dat molt.

Op Wald un Wieschen wasst neeges Leven ran.

Hoch boben ünner de Wulken treckt de Storch sien Bohn.

Een luuri Wind drifft över Seen un Fleeten,

Sommer is in uns Land.

Harvst

De Kraft to wassen löt nu no, prall füllt stoht de Oohrn dor.

De Bööm hangt vuller Früchte, alln ’s riept un de Gerüche,

treckt övert ganze Land.

Doch de Natur ward möh, hett geven, wat se kunn.

De Buern plögt de Felder, un körter ward de Stunn.

In Farbenpracht geiht de Natur to Roh,

de Harvst is dor, de Bööm stoht kohl.

Een koole Storm weiht üm de Hüüs,

de schöne Tied seggt nu adtschüss.

Winter

De Sünn schient fahl dörcht koole Geäst,

de Wintertied is nu anseggt.

Ne witte Pracht leggt sik op ’t Land,

tofroren sünd See un Woterkant.

So hett de Frost nu dat Regeern,

een swore Tied för Minsch un Tieren.

Is doch een Wunner — de Natur,

wi levt in ehr, in ehre Spur.

Dat Fröhjohr is dor

De Sünn strohlt nur so vun Heven. Ingo Struck sitt mit sien Fruu an den Fröhstücksdisch. Dörch ehr Köökenfinster künnt se in den grooten Gorten kieken.

»Hüüt geiht dat ruut,« meent Ingo. »Is herrli Weder. Du Alma, kannst jo all mol de Blomenrabatten lüften.«

»Dat musst du mi nich seggen, Ingo. Toerst kümmt mien Huushalt, dor gifft dat ok wat optorühmen.«

»Dat kannst du doch mol liggen lotten.«

»Ok wenn wi nu Rentner sünd, verlot ik so nich dat Huus, wenn dor een kümmt.«

He kiekt ehr an. »Wokeen sall dor denn wohl kommen, sünd doch all to Arbeit.«

Ingo klamottet sik an, is doch noch scharpe Luft. He hett sik vörnommen, mang de Büscher to rüümen, Loof to harken, de Winter hett so sien Spuren achterlotten. He is all mächtig in de Gang, un ward all sweeten, as Almut ruut kümmt. Nee, will se no ’n Nordpol? So wie se sik anplünnert hett, ward se sik kuum bücken künnen.

»Mensch Almut, wat sall dat, so kannst du di jo kuum bewegen.«

»Lot mi man in Roh, sünst sitt ik wedder mit mien Rüüch to.«

Se wüllt sik dat jo beide nich ingestohn, over dat ganze Huus, de groote Gorten, dat ward doch all een beeten veel. Se sünd jüss so richtig inde Gang, as een vun de Gortenport her röpt: »Ingo, Almut.«

Dat hett jüss no fehlt, ehr Cousin Hanne uut Nübbel. In Kopp slöcht dat bi Almut Kapeister. Hanne geiht jo nich glieck wedder weg, de bliff bit ovends.

»Ach Hanne, dat is jo nu mol nett.«

In Stillen wünscht se ehr tum Düvel.

»Nu, dat ji grode bi den Gorten sünd, kunn ik jo nich weeten.«

Almut meent: »Möökt doch nix, Hanne.«

Ingo geiht op ehr to. »Kannst jo mit hölpen, Almut hett seeker noch oll Gortentüüch för di.«

Dor mit har se nich reekend. »Ingo, sied mi nich bös, ik wull nur gooden Dag seggen. Weest, ik will noch no Oschlo un inkööpen.«

»So,« meen Almut. »Ik wull jüss opholln un Meddag mooken, gifft wat Leckeret, over wenn Du wieder musst, schood.«

Dor mit har se nich reekend, in Gorten arbeiten, ne, dacht Hanne, over de goode Köök vun Almut har se jo gern hat. Dat is ehr een Lehr, so gau ward se nich wedder lögen.

De Inlodung

»Claudia, Claudia, stell di vör, Unkel Rudi hett uns inlod.«

»Unkel Rudi, de wohnt doch in Flensbuch, richti?«

»Jo.«

Vera Clausen levt mit Claudia, ehr dörtein jöhri Dochter, alleen. Jan, wat ehr Mann weer, is vör tein Johr bi Nacht un Nebel afhaut. Wat vun em bleven is, is Claudia un een Huupen Schulden, de se nu over all afbetohlt hett. Claudia over is ehr een un alln ’s. Goot, dat se dor is, se möökt ehr veel Freud in den sünst doch tämli sworen Olldag.

Dat Wuchenend is dor un af geiht dat no Flensbuch. Se föhrt mit de Bohn, denn för een Auto reekt dat Geld achter un vörn nich. Sünd Harvstferien un nich so veel Lüüd op de Bohn. An Bohnstieg steiht Unkel Rudi. He is Veras Broder un levt alleen, he is nienich verheirot weest.

»Man Mama, wat hett de denn för Klamotten an?«

»Claudia, Unkel Rudi kennt dat nich so.«

»Hallo, mien Rudi.«

Vera drückt em hartli. He dreiht sik no Claudia üm.

»Büst Du groot woren, Claudia.«

He will ehr drücken, over se bewegt sik so, dat dat nich geiht, he rüükt so komisch. Een Auto hett he over, un dat rüükt jüss so. He mutt no tanken.

»Also Mama, wenn dat in sien Wohnung ok so rüükt, sloop ik op ’n Rosen.«

»Still, wi kriegt dat schon.«

Vera hett ok markt, dat dat mit Rudi nich