Uns Moderspraak: Plattdüütsch to'n Lesen, Högen, Vertellen

Von Manfred A. Sahm

Manfred A. Sahm schildert in 45 Kurzgeschichten das Leben in Stadt und Land in der niederdeutschen Sprache (Pattdeutsch). Ereignisse und Erlebnisse von Menschen wie du und ich, von Nachbarn und Freunden, von Kauf- und Seeleuten, Bauern, Medizinern und Pastoren werden humorvoll erzählt. Auch die Anekdoten über Schul- und Straßenjungen fehlen nicht.
Das Buch ist mit 10 Zeichnungen illustriert und verspricht Spaß beim Lesen, gerade in dieser angespannten Corona-Krisenzeit! Die Geschichten eignen sich auch hervorragend zum Vorlesen und Erzählen in kleiner und großer Runde.

• Sprache: Deutsch
• Herausgeber: tredition
• Erscheinungsdatum: 23. Apr. 2020
• ISBN: 9783347046757

Buchvorschau

Uns Moderspraak

En Keerl ut de Grootstadt is op Reisen dörch uns wunnerschööne Landschop, dröppt ünnerwegens en bannig däämlich utsehn Buernjung un fraagt em na de Naam vun dat nächste Dörp.

»Hä?« fraagt de torüch un op all de anneren Fragen kümmt jümmers blots: »Hä?«

Nu harr de Stadtminsch vun’t Fragen noog, geiht wieder, dröppt en Buer un stellt em de sülve Fraag. Dorbi meent he, dat de dore Jung dor achtern woll en beten sünnerbor is.

»De is en Hans Eenfolt!«

»Ach, er heißt Hans?«

»Nee, de is kopperig,« seggt de Buer.

»Kupferig ? Was meinen Sie damit ?«

»He is tüterig!«

»Was sagen Sie?«

»He is dummelig – en Dummbüdel, de leve Gott sien Dummerjahn«

»Dummelig?«

»He is dwallerig!«

»Verstehe ich wirklich nicht!«

»He is fimmelig, dat heet, he hett en Fimmel.«

»Sonderbar!«

»He hett’n Rappel; verstahn Se?«

»Nein!«

»He is rammdösig in'n Kopp!«

»Was hat er im Kopf?«

»He is püttjerig, dat dee Göös em biet!«

»Wie?«

»He is bregenklöterig!«

»Wieso klötert er denn?«

»Nee, dat nich, bi em spökert dat boben!«

»Bitte, drücken Sie sich mal deutlich aus!«

»Jo, mien Gott, köönt Se denn keen Düütsch verstahn? Em is de Kopp utdröögt!«

»Es wird immer bunter!«

»Nu denn, em sünd de Peer dörchgahn!«

»So, das habe ich verstanden, die Pferde sind ihm durchgegangen. Das hat wohl schlimme Folgen gehabt?«

»Nee, so meen ik dat nich; dat hett nix mit de Peer to doon! He hett en Stich!«

»Hat er sich dabei gestochen?«

»Ok nich, he hett’n Knall

»Merkwürdig!«

»Gewiss, dat is ok afsünnerlich, dat Se dat nich begriepen köönt! He hett’n Schruuv verloren!«

»Von dem Fuhrwerk vielleicht? Das ist ja leicht repariert.«

»Ach nee. Hören Se, he is boben nich seker!«

»So, er war oben auf dem Fuhrwerk?«

»Nee, he hett 'n Brett vör'n Kopp.«

»Stammte das Brett vom Fuhrwerk?«

»Nee, nee, dat nich! He is de gröttste Unnösel in't Dörp!«

»Ich glaube, mein Bester…!«

»He hett soiene fief Swien nich tosamen!.Nu warrn Se mi woll verstahn!«

»Wozu braucht er denn gerade fünf Schweine? Sollte er die hüten?«

»Nee, Herr … he is nich ganz bi Trost!«

»Trost?«

»He is däämlich!«

»Das heißt wohl ziemlich?«

»Dat heet, em is de Kopp toschannen!«

»Nun geht mir langsam ein Licht auf!«

»Dat warrt ok Tiet! He is översnappt!«

»Sie wollen also mit allem andeuten, dass er blödsinnig ist?!«

»Gewiss, he is bummelwitzig, he is dösig, he is ….«

»So, er ist also ein Idiot! Das hätten Sie mir auch gleich sagen können!«

Tja, wenn de plietsche Buer em dat vun Anfang an seggt harr, harr de Keerl ut de Stadt nich wüsst, wo riek uns Moderspraak an Utdrücken is. Aver he wüss jümmers noch nich, wo dat Dörp vör em heet.

Vun Minschen un Beesten

Dat Feernsehn hett uns Sellschop vull in Greep. Liekers dat so an geföhlte dusend Feernsehkanaals gifft, muttst du di doch verwunnern, dat dat männichmol afsluut nix Vernünftiget to kieken gifft. Du zappst un zappst – un al wedder: Dumm Tüüch op jede Kanaal!

Se hebbt mol dacht, dat dat Feernsehn de Daagbläder verdrieven kunnt. Aver do an heff ik nienich glövt, denn wo sünst kannst du en dode Hiering inwickeln?! In de Flimmerkassen? Geiht gor nich!! Also: Goot,dat dat noch Narichtenbläder gifft.

Lees ik doch jüst in so en Daagblatt, dat in Sweden en Mannsminsch op’n Weg vun de Disco na Huus vun en Seehund verfolgt weer.

De Seehund weer ut de Zoo utbüxt un leep en poor Kilometers dörch de Stadt, as he de Mann drapen harr. He klemm sik an siene Hacken, domit he nich so alleen is. Dat heet ja, Seehunnen sünd heel soziale Beesten.

As de Mann nu de Polizei reep, dat en Seehund em nastellt, glöven de toeerst an en Spaaß, aver se schicken doch en Polizeiauto hen. De Lüüd vun de Polizei weren baff un bröchen de Seehund stantepee wedder torüch in sien Zoo.

Wat dat so allens gifft, dacht ik bi mi. So ene lieke Geschicht warrt al lang ok bi uns vertellt:

Do geiht en Mann mit en Pinguin an de Hand in Hamborg de Mönckebergstraat lang. Kümmt en Udel – wat in Hamborg en Polizist nömt warrt – un wunnert sik:

»Wat is dat denn? Wo hebben Se de denn her?«

De Keerl antert:

»Ik weet dat ok nich, de is mi tolopen, as ik vun Bahnhoff keem, un nu warr ik em nich wedder los!«

»Na,« meent de Udel, »denn gaht Se doch mit em na Hagenbeck!«

För all de Lüüd, de Hagenbeck nich kennt: dat is de gröttste Deertpark in Noorddüütschland. Un de Mann meent, dat is ene famose Idee, he will dat sachts doon.

Annerndags dröppt de Udel de Mann wedder, dütmol in de Steenstraat. Un wedder hett he de Pinguin an de Hand.

»Ik heff Se doch güstern seggt, se schullen na Hagenbeck in’n Deertpark gahn!«

»Tja,« seggt de Keerl, »dor weren wi güstern, aver hüüt wüllt wi in’t Kino !«

Of disse Geschicht mit de Pinguin wohr is, weet ik nich. Aver de Geschicht mit de Seehund mutt woll wohr sien -– se stünn ja in uns Daagblatt!

De Sabbelbüdel

Dat de Seelüüd an de Waterkant ahn en stieven Grog nich graad sabbelig sünd, is allgemeen bekannt.

An en wunnerschöne Dag staht do dree pensioneerte ole Lotsen an dat Bollwark in Hamborger Haven – so as se dat Dag för Dag doon – un kiekt fachmännisch to de Scheep, de dor in- un utlopen. Se snackt nich veel, man bloots

»Moin«,

wenn se sik morgens drapen, un

»Tschüß«,

wenn se middaags or avends na Huus gahn. Twischendörch wesseln se nich een Woort! De eenzige Ünnerholen is das Stoppen vun ehr Knösels.

An en Dag bringt een vun de olen Janmaten sienen Fründ mit, de is vun dat Binnenland. Un schon warrt de Klöönsnack interessant:

»Moin tosamen!«

Dormit is allens seggt un nu kieken se to veert över dat Water.

De Harmonie weer kumpleet un nix kunn dat stören. Doch mit eens, so gegen Middag, seggt de Fründ:

»Schönes Wetter heute!«

un wunnert sik, dat he vun keeneen ne Antwoort kriggt.

En kotten Ogenblick laater föhrt en bannig grotet Schipp vörbi un he fraagt:

»Wie heißt das Schiff?«

»Steiht an!«

is de Antwoort un dormit is de Ünnerholen an’t Enn.

Avends geiht dat so as jümmer:

»Tschüß«,

un wedder is een Dag rüm.

An annern Morgen draapt sik de dree un sünd wedder ünner sik. Een vun de dree mutt nu aver doch sien Unmut utdrücken un seggt:

»Du Hannes, dien'n Fründ, de bring man nich wedder mit, de sabbelt uns toveel !«

Hiering un annere Fisch

Ik bün an de See groot worrn un dat hett dat so mit sik bröcht, dat ik al in de jüngste Johren Bekanntschop mit Fisch maken kunn.

An de eerste Johren na de Krieg kann ik mi nich so recht erinnern, do weer ik noch’n beten to lütt. Aver miene Grootöllern un miene Mudder hebbt mi so männichmal vertellt, dat