Entdecken Sie Millionen von E-Books, Hörbüchern und vieles mehr mit einer kostenlosen Testversion

Nur $11.99/Monat nach der Testphase. Jederzeit kündbar.

Dat fängt in Kopp an: Plattdüütsche Geschichten
Dat fängt in Kopp an: Plattdüütsche Geschichten
Dat fängt in Kopp an: Plattdüütsche Geschichten
eBook290 Seiten3 Stunden

Dat fängt in Kopp an: Plattdüütsche Geschichten

Bewertung: 0 von 5 Sternen

()

Vorschau lesen

Über dieses E-Book

Woarum is in Davos nix los und bie Opa noch vääl Platz? Wat ät Flexitarier, und wann ward de Radetzkymarsch von Johann Strauß spält? Wer tritt de Amtsnoafolge an, und wie ward Striet schlicht?
Gaue Affsichten, Kerkgang und Beerdigung, Gerichtsverhandlungen, Oldenburger Südfrüchte, eine Kauh, de geern ein Reh weier, und ein Hund, de tellen kann – doarum und um noch vääl mehr gaht dat in de mit fienen Humor und upp plattdüütsch vertellten Geschichten von Ingrid Wrede, von de öwer 100 hier tauhoopfoat sünd.
Schön moakt sünd de Geschichten mit Teiknungen von öhre Dochter Barbara Wrede.
SpracheDeutsch
HerausgeberOmnino Verlag
Erscheinungsdatum23. Nov. 2017
ISBN9783958940727
Dat fängt in Kopp an: Plattdüütsche Geschichten

Ähnlich wie Dat fängt in Kopp an

Ähnliche E-Books

Anthologien für Sie

Mehr anzeigen

Ähnliche Artikel

Rezensionen für Dat fängt in Kopp an

Bewertung: 0 von 5 Sternen
0 Bewertungen

0 Bewertungen0 Rezensionen

Wie hat es Ihnen gefallen?

Zum Bewerten, tippen

Die Rezension muss mindestens 10 Wörter umfassen

    Buchvorschau

    Dat fängt in Kopp an - Ingrid Wrede

    Platt_Wrede_Cover_Ebook

    Ingrid Wrede

    Dat fängt in Kopp an

    Plattdüütsche Geschichten 

    mit Zeichnungen von Barbara Wrede 

    Impressum

    Bibliografische Informationen der Deutschen Nationalbibliothek. 

    Die Deutsche Nationalbibliothek verzeichnet diese Publikation in der Deutschen Nationalbibliografie; detaillierte bibliografische Daten sind im Internet über http://dnb.d-nb.de abrufbar.

    ISBN: 978-3-95894-072-7

    © Copyright: Omnino Verlag, Berlin / 2017

    Illustrationen: © Barbara Wrede 2017

    www.olompia.de // www.visionbycall.de

    Alle Rechte, auch die des Nachdrucks von Auszügen, der fotomechanischen und digitalen Wiedergabe und der Übersetzung, vorbehalten.

    Inhalt

    Radetzkymarsch

    Bie Opa is noch so vääl Platz

    In orntlichen Huushalt

    „Gaue Nacht!"

    Alles for de Gesundheit

    Alles glicks wär wech

    Bien Tähnweih hört de Spoaß upp

    Drei lüttsche Bengels

    Erdbeertied

    De unruhige Nacht

    Freut euch des Lebens

    Nich ümme blooß Bodderkauken

    Nix anne Fäut

    Nich för de Lüü

    Ganz umsüss

    De wunnerschöne Musik

    Glück hat

    In November

    De Münchhausen-Bank

    De bruune Kauh

    Mit Haut

    Ruckzuck güng dat

    Slange is Slange

    För dumm verköpen

    Stell dick vor ...

    Billiger weier dat

    „Prost Neijoahr!"

    Königsmoahltied

    Kontrolle

    Oldenburger Südfrüchte

    Inbräker und Klara

    Dat Wunschbild

    Dat fängt in Kopp an

    Anonym

    Bie dörtig Groad

    Blooß 500 Wöör mehr

    Frohe Ostern

    De Schiedsmann

    „Ick här moal ne Rolex ..."

    Dat slechte Gewissen

    De Maikäfer und de Grimboart

    Schöne Adventstied

    Glücklich und taufrään

    Warmet Woader

    Hermine

    Stress an Geburtsdag

    De Geschichte noan Kerkgang

    De Noafolger

    Alleen tau Huus

    De freie Rücken

    Man kriggt alles wär trüch

    Moal ganz ehrlich

    Wiet wech von tau Huus

    In Konzert

    Pielwörmer

    Joa, ick will

    De Zicke und de Bock

    Alles wägen de Snüffler

    In London

    Upp Dörchzug stellt

    De Schaultute

    Tau loat

    Kopp hoch

    Entschuldigung

    Spaghetti

    Dat söll nich uppfallen

    Hei möch keine Hunne

    In letzten Oogenblick

    Dat gaht tau wiet

    De Kerl ohne Kopp

    De Füürwehr und de Katt

    De Neie möss wech

    De Dag füng an wie alle annern

    Stress wägen Dannenboom

    De Muulworm

    Nich so wichdig

    So einfach kann man sick dat moaken

    De Kattenfernseher

    So vääle Knoken

    Ümme de Erste

    Koppweihdoag

    Gaue Affsichten

    Hei mutt ümme alles alleen moaken

    De Dackel

    Dat kann öwerall passiern

    Spargeltied

    De Bewies

    De ole Chinese mit de Piep

    Öfte schon betten vergettern

    Dat schien Spoaß tau moaken

    Schön greun und saftig

    Ruhige Wiehnachten

    Ach, du dicket Ei

    Allesfräter

    De Ehering

    Säch, wo gaht de Sonne upp

    Platz dreiuntwintig C

    Doa mutt man erst moal upp koamen

    Düsse eine Stunne

    Hamborger oder Hämbörger?

    In use Waschmaschine sitt wat

    Jankie und Spinner

    Schon moal in Knast wän

    Sloap gaut

    Tau vääl ole Lüü?

    Eine gääle Rose

    Nix los in Davos

    „Hallo!"

    Sperrmüll

    Keinen Teller mehr

    Bet fief tellen

    Poesiealbum

    Anmerkungen

    Radetzkymarsch

    De Radetzkymarsch von Johann Strauß, de hat dat in sick. Doa kann man nich lange bie stillsitten, de moakt wach.

    Doavon könnt use Deerns ein Leid singen, doamoals mit sösstahn oder sömtahn, ass de noch tau Huus wän dän und Discotied ansächt wär. An Wochenenne weier ick ass Mudder ümme richdig froh, wenn dat endlich oabends Klock twölf wän dä. Bet Klock twölf härn wei in Huus keine Ruhe. Dat güng de Treppe rupp und runner. De Deerns wüssen nich, wat sei mit de Tied bet Klock twölf anfangen söllen. Ehr güng dat nie los noa Disco. Doa breuken sei vor Klock twölf nich hen. Vor Klock twölf wör doa noch kein Minsch, kreig ick ümme wär tau hörn, wenn ick sängen dä, „bie üsch güng dat Danzen Klock acht los."

    „Bei Euch ..." , sä ’n sei denn. Joa, bie üsch. Duurt hat dat bie üsch meist uck bet annern Moing und dat Uppstoahn is üsch oft naug ganz schön swoar fallen. Öwer dat hat nix hulpen, dat güng moings wär freuh rutt utt de Feddern. Wer fieern kann, kann uck uppstoahn, hat dat ümme heiten.

    Bie use Mäken keim de Spruch nich an. De keimen noa de Disco nich rutt utt de Betten, leiten sick nich taun Freuhstück seihn. So gaht dat nich wier. Doa weiern mien Kerl und ick üsch einig.

    „Dat wütt wei schon noch kriegen", sä mien Kerl.

    Öwer wie?

    „Loat mick man moal, mein hei und kroam twischen de Schallplatten rum, neihm denn de Lautsprecherboxen und stell de bie de Deerns vor de Koamerdöör. Denn lech hei ne Schallplatte upp denn Plattenspäler und moak dat so luut an ass dat man güng. De Radetzky­marsch dröhn dörch dat ganze Huus. Ick höll mick de Ohrn tau. Doa keimen de Mäken schon utt öhre Koamer schoaten, wüssen erst nich wat los wän dä, bet sei öhrn Voader seihn dän. De stünn doa und grien: „Häw ick doch wusst. Mit Musik gaht alles bäder ... uck dat Uppstoahn.

    opa

    Bie Opa is noch so vääl Platz

    „Säch moal, fräug ick miene Fründin Ulla utt Uelzen, ass de noa lange Tied moal wär bie mick tau Beseuk wän dä und wei baan vääl tau vertellen härn, „wat moakt eigentlich dien Hamster Willi?

    „Mien Willi?"

    Sei keik mick grood an.

    „Mien Hamster heit nich Willi. Ick häw jetzt ’n Karl." 

    „Wieso? Haste schon wär ’n annern Hamster?"

    „Na kloar", kreig ick tau Antwurt, und denn füng Ulla an, mick ’n Vordrach öwer Hamster tau holen.

    Hamster, sä sei, wörn joa leider meist nur twee Joahr old und doarum här sei uck schon denn veierten. Sei möch de lüttschen Deire einfach tau geern. De härn so weiket, bruunet Fell und so schöne Oogen und denn düsse seuten Ohrn, und wenn de de Backen so richdig vullstoppt härn, dat seich einfach tau schön utt. Ulla verdrah richdig öhre Oogen, ass sei von öhre Hamster vertell.

    „Weißt du, sä sei denn noch, „mit Hamster hast du keine Last. Öwerhaupt nie. Dat is vääl einfacher ass mit dien Hund. Mit dien Hund musst du poarmoal an Dag rutt. Dat bruck ick mit mien Hamster nich.

    Sicher hat sei recht, dach ick, öwer ick bruck nich alle twee Joahr ’n neien Hund. Miene Klara is schon tahn Joahr old.

    „Wo bliwste eigentlich mit de ganzen dooden Hamster?", woll ick weiten.

    „Schmiste de inne Tonne?"

    Sei keik mick ganz entsetzt an.

    „De häw ick doch geern hat. De koamt doch nich in Müll."

    „Wohen denn?"

    „De pack ick inne Zigarrenkiste und denn bring ick de noan Kerkhoff."

    Här ick richdig hört? 

    „Noan Kerkhoff?"

    „Wei hött doa usen Platz, snack sei wier, „use leiwe Opa liggt doch doa schon.

    „Hhhh ...?"

    Nu verstünn ick goar nix mehr. Sei hög sick einen und sä denn:

    „Weißt du, de Gravstää ist grood und bie Opa is noch so vääl Platz. Verstahst du nu, dat dat mit Hamster einfacher is?"

    Sei hat recht. Mien Hund passt nich inne Zigarrenkiste. 

    In orntlichen Huushalt

    Wenn de Geldbüddel wech is, kummt man ganz schön int Sweten, besonners, wenn man groad vorher Geld vonne Kasse hoalt hat.

    Tweemoal weier Frieda schon bie mick in Loaden wän und hat froagt, ob ick öhrn Geldbüddel nich funnen här. De wär wech und sei weier deshalw doodunglücklich. Um fief Mark stell sei sick joa nich so an. De könn sei verknusen, öwer tweehunnert Mark, doa möss sei so manche Kartuffel för affseuken. Sei wüss genau, dat sei bie mick tauletzt wän här und doa här sei doch noch betoahlt.

    „Minsch, hör upp tau seu­ken, in orntlichen Huushalt find sick alles wär an."

    „Du kannst klauk snacken, kreig ick tau hörn, „ick häw schon alles umklustert in Huus. Dat Auto häw ick fast upp ’n Kopp stellt, twischen und unner de Sitze käken, unner de Fautmatten. Nix!

    An nächsten Dag, kort vor Middag, feuer Frieda wär vor. Wie so ne Gazelle sprüng sei utt öhr Auto, lach von wien öwert ganze Gesicht und stürm dörch de Döör.

    „Ick häw mien Geldbüddel wär und du kummst in Läwen nich upp, wo de lägen hat!"

    Doa möss ick jetzt an denken, ass ick miene Brille noa drei Doag endlich wär in Hännen höll.

    Wat här ick öwerall socht, in Bett, unnern Bett, in Auto, här sämtliche Taschen umweuhlt. De Brille weier wie von Erdbodden verswunn. Nie in Läwen wär ick doa upp koam, dat miene Brille genau an so ne Stää lingen könn, wo Frieda öhrn Geldbüddel uck henpackt här.

    Unt in Keuhlschrank, twischen Wiendruum und Tomoaten. 

    „Gaue Nacht!"

    De Spätnoarichten weiern in Fernsehen vorbie.

    „Wutt du noch nicht tau Bett, Harich?", fräug Erna und rappel sick langsoam utt öhrn Lehnstauhl hoch.

    „Mit ’n Hund bruckst du nich mehr rutt. Wei baan weiern Klock acht schon butten."

    „Man gaut, mein Harich, „ick will noch ’n betten Fautball kieken. Goah man schon inne Kiste, und taun Hund säch hei: „Susi, kumm hier an Sofa und lech dick hier hen."

    Susi weier ne Schäferhunddoame, schon tahn Joahr old und verstünn jedet Wurt. Susi lech sick bie Harich so vor dat Sofa, dat sei denn Fernseher genau in Blick här. Sei keik geern Fernsehen. Mit ein Oog plier sei näbenbie öwer erst moal upp denn lüttschen Disch, de vorn Sofa stünn. Sei möch doch tau geern naschen. Meist leig joa betten Schokoloade upp ’n Disch und wenn keiner kieken dä, stiebitz sei uck schon moal wecke.

    An düssen Oabend här Harich de ganze Schokoloade schon verdrückt. Ne tiedlang keiken baan bien Fautball tau. Minsch, mien Gebiss drückt mick doch so, dach Harich und neihm siene Tähne rutt. Vorsichdig lech hei de Tähne upp ’n Disch, moak sick wär lang upp ’n Sofa, deck sick mit ne Decke tau und keik Fautball wier. Öwer de Borussen, de kreigen dütmoal nix taustanne. Dat Späl gegen de Bayern weier taun Insloapen und öhm föllen de Oogen tau. Hei füng an, vor sick hentausnorken.

    Hei snork inne Stuuw und Erna leig in Bett und könn nich insloapen. Von Kerkturm hör sei alle Värlstunn de Klock sloan. Und denn hör sei noch wat. 

    Wat weier denn dat för ein Geräusch?

    Dat knirsch und knack. Wo keim denn dat her? Keim dat utte Stuuw? Sei seit senkrecht in Bett und hork. Vorsichdig kreup sei rutt, sliek bet anne Döör und hork wär. Ganz langsoam moak sei de Döör upp. Doa weier dat wär. Weier Harich dat? Moak de in Sloap jetzt schon so ne Geräusche?

    Krrrrr...krrraack...knacks. Nee, dat weier wat anners.

    „Harich, suuster Erna leise, „Harich, hörst du dat nich?

    Erna sliek wier bet noan Sofa hen und stipp öhrn Harich an.

    „Wat is denn? Minsch, joag mick nich ümme so ’n Schreck in!", feuer de siene Erna an.

    „Dat hat hier inne Stuuw so knackt. Harich. Oh ... doa isset wär."

     „Joah, jetzt hör ick dat uck. Dat hört sick doch noa Susi an. Susi, wat moakst du doa?"

    Susi keim hinnern Sessel rum. Dat slechte Gewissen keik öhr utt baan Oogen.

    „Kumm hier moal her!"

    Susi keim. Schritt för Schritt. Moak sick ganz lüttsch. Sei kreup förmlich öwern Teppich und denn lech sei sick hen. Harich krabbel von sien Sofa hoch, keik upp ’n Disch und foat sick an Kopp.

    „Mien Gebiss! Mien Gebiss is wech. Susi, hast du ...?"

    Und denn lech Susi öhm denn Rest von sien Gebiss vor de Fäut.

    „Und jetzt?" Erna könn dat nich foaten.

    „Nur weil du noch kieken musst und denn uck noch dien Gebiss ruttnimmst, kann ick nich insloapen und wörst du nich ümme so vääl Schokoloade äten,

    här de Hund diene Tähne nich fräten. Gaue Nacht!", drah sick um und marschier wär inne Koamer. 

    Alles for de Gesundheit

    „Igittigitt, sä Mariechen tau öhr Fründin Anna und schüttel sick, „ick kann moings nich barfaut öwern Roasen loopen und doabie woll ick nu endlich moal anfangen, for miene Gesundheit wat tau daun.

    „Wieso kannste nich barfaut upp ’n Roasen loopen?"

    „Nee! Dat gaht nich. Mick stoaht de Hoar tau Barg, wenn ick doa an denk. Igittigittigitt. Öwerall kruppt düsse gäälen und bruunen Beister rum. Wo ick henkiek und henträ, öwerall sitt de."

    „Wecke Beister?", fräug Anna.

    „De Nacktschnecken ..."

    „Ach so, de meinste. Mariechen, doa weit ick ein gauet Mittel gegen. Du musst Beier henstellen. Dat möögt de tau geern. Denn koamt se, drinkt, fallt rin und versuupt."

    „Meinste? Denn probeier ick dat utt. Wenn dat helpt, is mick Beier nich tau schoa. Dat is joa vääl bäder, ass jede enzeln afftauseuken. Dat häw ick vor drei Joahrn schon moal moakt und jede enzeln in Emmer mit hitt Soltwoader smetten. Doa kummste nich gegen an. Weisste, wievääl dat doamoals weiern? Bie tweedausend Stück häw ick upphört tau tellen."

    Mariechen suus noan Koopmann und hoal sick poar Dosen Beier, schütt twee doavon in ein Kumpen und stell denn so upp ’n Roasen hen, dat sei denn Pott gaut inne Oogen här.

    Wahrhaftig. De Pott stünn noch keine Värlstunne doa, doa keim doch schon de erste Schnecke ankroapen, sliek langsoam an denn Pott hoch, keik öwern Rand und kreup denn wier.

    „Dat funktioniert. Düsse Beister!", dach Mariechen.

    Und denn keim ümme mehr, hen noa dat Beier.

    Moings könn Mariechen kuum de Tied affteubm.

    Wievääl woll in Pott wän dän? Hunnert oder välleicht noch mehr? Dat geiw dat doch nich! Mariechen trau öhrn Oogen nich.

    „Hhhh?"

    Ganze fief gääle Schnecken weiern in Pott affsoapen. Und de annern? Wech weiern de. Nich mehr tau seihn. Hött sick von mien Beier ein ansoapen, sick gaut amüsiert, dach Mariechen und nu freut de sick schon upp denn nächsten Oabend. Mariechen hüng sick an Telefon: „Anna, dat will ick dick sängen, dat mit dat Beier kannste vergetten. De Beister hött in mien Goarn erst moal richdig fiert, sick vullsoapen und sünd wer affhaut. Fief Stück liegt in Pott in, mehr nich."

    „Oooh! Mariechen, denn verseuk doch moal Weitenkleie mit Kattenfutter. Stell dat hen, und denn kannste nachts de Schnecken einfach inseuken ... oder moak doch moal ..."

    Mariechen hör nich mehr tau. Anna ümme mit öhre klauken Roatschläge.

    „Tschüß Anna! Ick froag jetzt moal Willem. Välleicht weit de wat."

    Von Willem kreig sei tau hörn, hei leit einfach de Hunneschiete upp ’n Roasen lingen und doa trecken sick denn de Schnecken hen.

    „Mariechen, sä hei, „doa kannste goar nich so furts kieken, wie de de Huppen wechfräten daut. Und doabie kannste se denn gaut inseuken.

    Öwer blooß deshalw noch ’n Köter anschaffen? Nee ..., dach Mariechen, denn nähm ick leiwe wär Soltwoader. Oder loat ick düt Joahr de Beister läwen und loop erst wär in Harwst barfaut öwern Roasen? För de Gesund­heit reckt dat doch uck noch.  

    Alles glicks wär wech

    De Döör föll langsoam hinner mick tau. Vorbie an dat Spinnrad güng ick denn smoalen Gang lang.

    Sei keim mick tau mööt. Langsoam und vorsichdig sett sei einen Faut vor ’n annern und stüür upp mick tau, keik mick seukend an. Ick här sei hier noch nie droapen. Sei weier woll noch nich alltaulange hier. Ob sei mit trüchkoamen woll, fräug ick, hier güng dat nich wier. Sei sä nix, keik mick bange an.

    „Helga?, hör ick und denn nochmoal: „Helga?

    „Helga? Nee. Ick bün Ingrid."

    Und denn wär: „Helga?"

    Ick möss an use Oma denken, de in hohen Oller uck nich mehr wusst hat, wer wei tau Huus alle wän dän. Und wie ick denn blooß mit öhr mitsnackt häw, wenn sei mick froagt hat, ob ick Ingrid nich seihn här. Nee, häw ick denn sächt, de is groad nich doa.

    Is de bien Frisör? Joa häw ick denn sächt und an manchen Dag häw ick dat ganz oft sächt.

    „Helga?, hör ick näben mick wär und ick antwurt: „Joa. Ick bün doch doa.

    Sei neihm miene Hand und weier froh, dat Helga endlich doa wän dä. Wei baan güngen langsoam denn Gang runner.

    Wie sei denn heiten dä, fräug ick. Sei keik mick seukend an. Sei schüttel mit ’n Kopp. Öhr Noame föll öhr nich in. Ick könn an öhre Oogen seihn, de Noame weier wech. Einfach wech. Välleicht schon lange. Ick fräug nich wier.

    Dat sei mick endlich wär här, sä sei ümmetau und ick döff nich mehr wechgoahn. Sei här so upp mick teuwt. Ick döff sei nich mehr alleen loaten. Sei här ümme so ’ne Angst.

    Sei möss keine Angst häbm, ick weier joa doa, sä ick.

    Joa, sä sei und drück miene Hand. Ick snack öhr gaut tau und sä denn:

    „Wei kennt üsch doch. Hast doch freuhe ümme upp mick uppasst."

    „Joa, ümme", und öhr Gesicht füng an tau stroahlen.

    „Süsste, häw ick doch wusst, sä ick, „und hütte is dat äbend moal umdraht. Hütte pass ick upp dick upp, und lach sei an. Sei lach uck und freu sick. Wei baan güngen noch poarmoal denn Gang upp und doal.

    Ne Krankenswester keim vorbie und sä tau mick, wän Lina moal tau foaten kreig, dän wör sei nich mehr losloaten. Nu wüss ick denn Noamen. Lina wör dat.

    Herkoam weier ick joa eigentlich, weil ick Grete wär beseuken woll, die nu schon poar Joahr hier läwt und de uck schon lange nich mehr weit, wer ick bün, de öwe geern mach, wenn ick öhr Geschichten oder ne Zeitung vorläsen dau oder einfach blooß wat vertell. Meist slöppt sei doabie in. Ick weit dat und weit uck, dat Grete sick noaher upp nix mehr besinnen kann. Sei weit nich mehr, dat ick doa wän bün, weit nich, dat ick öhr wat vorläst oder wat vertellt häw. Dat is alles glicks wär wech.

    Grete weier hütte nich so upp ’n Damm. Sei sleup, sä de Swester tau mick. Ick leit Grete sloapen und güng mit Lina wier.

    Fritz keim utt sien Zimmer, keik nich rechts und links, reip noa Anna. Ümmetau reip hei und weier ganz upplöst, dat hei Anna nich finnen könn. Hei möss doch noch inkööpen und wüss nich wat. Fritz weier uck schon lange hier.

    Ick sett mick mit Lina an denn grooden, veiereckigen Disch inne Halle. Sei

    Gefällt Ihnen die Vorschau?
    Seite 1 von 1