Ick will Di de Wohrheit seggen: Hör mal`n beten to - Geschichten

Von Gerd Spiekermann

Die Erzählung "De perfekte Ploon" jagt dem Leser einen kalten Schauer über den Rücken und "Up`n Karkhoff" fesselt durch die aussergewöhnliche Schilderung einer skurrilen Situation.
Eingerahmt in diese beiden Erzählungen sind Spiekermanns Geschichten aus dem Alltag, die durchaus nicht immer alltäglich sind. Sie stecken voller Ironie und Selbstironie, sind boshaft, bissig, aber auch mit leisen und verständnisvollen Tönen gespickt. Sie sind so hintersinnig wie komisch und so sehr aus dem Leben gegriffen, dass einem manchmal das Lachen im Halse stecken bleibt.
Gerd Spiekermann hat den richtigen Blick für die Probleme unserer Zeit und bietet Lösungen, die immer wieder verblüffend sind.

• Sprache: Deutsch
• Herausgeber: Quickborn
• Erscheinungsdatum: 1. Feb. 2009
• ISBN: 9783876514093

Buchvorschau

Gerd Spiekermann

Ick will Di

de Wohrheit seggen!

Alle Rechte, insbesondere der Vervielfältigung,

der Übersetzung, der Dramatisierung, der Rundfunkübertragung,

der Tonträgeraufnahme, der Verfilmung, des Fernsehens

und des Vortrages, auch auszugsweise, vorbehalten.

Die plattdeutsche Schreibweise des Autors

ist unverändert übernommen worden.

ISBN 978-3-87651-409-3

© Copyright 2007 by Quickborn-Verlag, Hamburg

Umschlagabbildung: Christel Hudemann, Hamburg

Inhalt

Elektrisch

Mandslüüd sünd to nix to bruken

Leevst du noch?

Sex and the City

Dat Leven annehmen

Dootblieven is so ’n Sook

Un denn noch dit:

In der Schule ging es um die wirklich bedeutenden Fragen des Lebens, nicht um so läppische Unterscheidungen wie »links oder rechts«, »Russland oder Amerika«, »Krieg oder Frieden«. Die Frage, die nur in der Schule gestellt wurde, die alles entscheidend und prägend war, lautete: »Geha oder Pelikan ?«

Jess Jochimsen

Elektrisch

De perfekte Ploon

Ick heff dat schafft. Ick sitt in de Iesenbohn un fohr up mien Glück to. Denn ick heff dat henkregen. Wat? Dat perfekte Verbreken, Minsch. Tja, ick heff mien Fro umbröcht – un nüms kann mi dat nowiesen. Mehr noch: dat ward utsehn as een Unglück. As een Fehler von den Monteur. De Polizei ward seggen: sien Schuld. He hett nich upasst. Schöön is dat, mit de Iesenbohn dör de Welt to fohrn. Wenn du di just von dien Fro afmookt hest, is dat een besünner Geföhl. De Lüünborger Heid süht upmol ganz anners ut. Mi is, as leeg dor so een Freden up. Bün neeschierig, wat för Geföhle up Sylt in mi upstiegt. Nee, ick harr dor nich geern mit bi ween mucht. Se kann so gräsig gillen. Un se hett bestimmt gillt, as se den Slag kregen hett. Un denn weer ’t ut.

Ja, nu is dat halv dree. Se hett’t al achter sick. Al lang. Is doch wat weert, wenn de Fro no een fasten Ploon leven deit – un dat mit ’t Hart hett. Ja, de Ploon, de weer ehr wichtig. Un no dissen Ploon is Middewekenvörmiddag Waschdag un ’s ovends Bridge. Siet 23 Johr al. Dor heff ick up sett. Siet 23 Johr stiggt mien Fro an’n Middeweken so gegen Klock 1 1 in ’n Keller dool un wascht. Güstern weer Middeweken, un se hett nich wascht, denn de Waschmaschin weer twei. Leep nich mehr. Denn mööt ick woll den Monteur anropen, heff ick seggt. Veer Stunnen loter weer he dor. De letzte Updrag vör Fierovend. Knapp ’n halve Stunn hett he söcht un denn: Dat kann ja woll nich angohn. Dat Kobel! Dat Kobel is los. Mööt ja woll von’t Sleudern komen. Un denn hett he dat wedder fastklemmt, sien Reparaturzedel utfüllt un weg weer he. Dat hett paßt. Nu weer dat to’n Waschen to loot. Mien Fro speelt an ’n Middewekenovend Bridge mit de Noverschen. Klor, dat Kobel harr ick losmookt. So’n beten wat verstoh ick ja von Elektrisch. Un denn de Maschin fein afwischt, dat ook blots de backigsen Fingers von den Monteur un mien Fro dor up to finnen sünd. Güstern ovend bün ick wedder in’n Keller stegen, heff mi Dokterhanschen övertrocken, den Steker ruttrocken un denn de Waschmaschin wedder openmookt. Nu nochmol ran an de Lüsterklemm, den Pluspol lööst un den blanken Droht denn so umbogen, dat he an dat Chassis kümmt. An een schöne blanke Stee. Nu allens wedder dichtschruven, Steker wedder rin un den Saftprüfer an de Waschmaschinendöör holen. Ja! De lütte Lamp lücht hell up.

De Maschin steiht ünner Stroom.

Un mien Fohrt no Sylt? Dat weer natürlich ook allens ploont. Een lang Wekeneen mit Klaus un Peter. Mol so ganz ohn Froonslüüd. Weern de beiden foors för to hebben. Heff ick Peter allens organiseern loten. Fallt kien Verdacht up mi.

Hamborg liggt al achter us. Elmshorn ook. »Nächster Halt: Itzehoe.« Na denn.

Ja, ick weer mien Fro över. Dat is mi nich licht fullen, dissen Gedanken totoloten. 23 Johr weern wi verheiroot. Twee Kinner, overs beide ut’n Huus. Vörher harr ick dat ook nich doon. Doch wenn du 55 büst, denn koomt di ja ook al mol so Gedanken. Is dat allens ween? Schall dat Leven nu bit to dien Dood so wiedergohn? Nee, dat schull dat nich, dat weer mi gau klor. Ick will doch noch wat beleven. Ja, ook in’t Bett! Overs siet mien Fro dat mit’t Hart hett, dreiht sick allens um ehr un ehr Krankheit. Wi leevt mit de Klock – un mit Tabletten. Un de mööt se all dree Stunnen innehmen. Dat is ja nix för mi. Ick heff mi föhlt, as harr se mi inspeert. Mit dat Utgohn weer ’t ook so goot as vörbi. Mol een losmoken, weeßt doch, goot eten un drinken un so – vörbi. Ja, ja, ick weet, ick harr ’t ook an’t Hart kriegen kunnt. Heff ick overs nich.

Wat seggst du? Dorum bringt een doch sien Fro nich um!

Hah! Dat ick nich lach! Jede Mann hett al mol överleggt, worum he egentlich sien Fro nich umbringen deit. (Of de Froonslüüd ook so denken doot, weet ick nich. Ick nehm dat overs an). Mannslüüd, dat steiht fast, denkt so. Foken denkt de so. In de Week tweemol tomindst. Overs se doot dat nich. Wiel se to feige sünd un to bequem. Wat