Entdecken Sie Millionen von E-Books, Hörbüchern und vieles mehr mit einer kostenlosen Testversion

Nur $11.99/Monat nach der Testphase. Jederzeit kündbar.

Ald widder e Boch: - Kölsche Schwaderei -
Ald widder e Boch: - Kölsche Schwaderei -
Ald widder e Boch: - Kölsche Schwaderei -
eBook99 Seiten1 Stunde

Ald widder e Boch: - Kölsche Schwaderei -

Bewertung: 0 von 5 Sternen

()

Vorschau lesen

Über dieses E-Book

Wolfgang Hunsdorf, geboren in Köln ist ne "echte Kölsche Jung". Groß geworden in Köln-Kalk und Köln-Deutz hat er die Kölsche Sproch mit der Muttermilch aufgesaugt und lebt bis heute die Kölsche Mentalität in vollen Zügen. Seine Änekdötchen, die allesamt den Urkölschen Bewohner seiner Vaterstadt wiederspiegeln beruhen alle auf wahre Begebenheiten. Trotzdem oder gerade deswegen wird sich jeder in der ein oder anderen Geschichte wiederfinden und sagen können: "Eja, jenau dat es mir och ald passeet". Die vermeindlichen Grammatik- oder Orthografieregeln der "Akademie för uns Kölsche Sproch" oder des bekannten Adam Wrede findet der Leser nicht kontinuierlich. Wolfgang Hunsdorf schwaad wie im de Schnüss jewachse es und so hat er auch seine Geschichten zu Papier gebracht - Eben echt Kölsch!!
SpracheDeutsch
Herausgebertredition
Erscheinungsdatum1. Juli 2022
ISBN9783347676763
Ald widder e Boch: - Kölsche Schwaderei -

Ähnlich wie Ald widder e Boch

Ähnliche E-Books

Fiktion für Sie

Mehr anzeigen

Ähnliche Artikel

Rezensionen für Ald widder e Boch

Bewertung: 0 von 5 Sternen
0 Bewertungen

0 Bewertungen0 Rezensionen

Wie hat es Ihnen gefallen?

Zum Bewerten, tippen

Die Rezension muss mindestens 10 Wörter umfassen

    Buchvorschau

    Ald widder e Boch - Wolfgang Hunsdorf

    ENE NEUE MINSCH

    Do ben ich, dä neue Minsch, un ne echte kölsche Jung. Lang moot ich waade, bes ich op de Welt kunnt, ävver jetz ben ich endlich do! Ich hatt et bei minger Mamm bisher janz joot. Ich kunnt maache wat ich wullt, hatt immer zo esse un zo drinke un broot mich öm nix zo kömmere. Ich hatt ming eije Zemmer, wat mer em Laufe dr Zick vill zo eng woot. Un de Mamm hatt verdamp schwer an mir zo drage. Su wor sei un ich fruh, als ich endlich op de Welt kumme kunnt.

    Jetz jingk em Spidölche dat jroße Thiater los: alles an mir wood jenau ungersök ob och alles an mir dran un ich jesund wor.Dr Papp hatt hebei fliessig jeholfe, denn hä moot jo met dr Nas dobei sin . All woren se fruh, dat alles en Odenung wor un ich endlich bei dr Mamm om Buch lieje kunnt.

    Als kleine Minsch kann mer jo noch nit spreche, wenn mer also jet han will, ov einem jet nit pass, muss mer schreie un knaatsche, de Eldere künne dann roode, wat mer jrad will. Ich dät öndlich schreie un Radau maache, denn noh däm janze Spill hatt ich schwer Kohldamp. De natürliche Milchbar vun dr Mamm wor jeschlosse, also moot ich mich ahn et Fläschelche jewenne. Für et spädere Levve, etwa beim Fröhschobbe, wor et secher keine Fähler ich kunnt dann wenigstens ohne Probleme et Kölsch us dr Fläsch drinke. Schlofe, drinke un de Windele voll maache, domet krääch ich ming Ziclk eröm. En dr Naach han ich dann dafür jesorch, dat nit nur ich, sonder och de Mamm un dr Papp öfters wach wooten. Wenn ich schon nit schlofe kunnt un Hunger hatt, brooten die Zwei och nit zo schlofe.

    Wie ich noch nit op dr Welt wor, hät dr Herrjott jot op de Mamm un mich opjepass, dat mir jesund woren un alles sing Odenung hatt. Jetz wor ich secher, dat dr Herrjott mir ene Schutzengel jescheck hatt, dä et janze Levve op mich oppasse moot un mir helfe sullt, dat et mir joot jingk. Sinn kunnt mer dat Kälche nit, ävver ich hat et em Jeföhl, dat hä do wor. Tuusche wullt ich met däm secher nit, den bei su enem kölsche Fetz hät dä bestemp jenoch zo dun un kein ruhije Minut.

    Kaum op dr Welt schon hat ich Stress met dr Verwandtschaff. Omas, Opas, Verwandte, Fründe, all wullten se mich beluure, befummele, op dr Ärm nemme un met mir erümhanteere. Als neue Minsch hät mer et nit einfach un ich wor fruh, dat se nit och noch us minger Fläsch drinken wullten, doch die wor nur für mich allein, un ich hatt och nie jet üvvrig jelosse. Noh enem haade Dag wor ich fruh, als ich endlich widder en mingem Bettche schlofe kunnt.

    Noh e paar Dag Spidölche jingk et endlich noh Hus. He wor et natürlich vill schöner als em Krankenhus. E eijen Zemmer, e herrlich jroß Bett, un alles dät noh minger Muul springe,wann ich nur e Tönche vun mir jov. Ich hatt ming Eldere fass em Jriff. Spreche kunnt ich jo noch nit, doför dräume ich en dr Naach. Wat, dat weiss ich nit, ävver wann mer des Naaks laach, kann dat jo nur jet Schönes,jet Löstijes sin, su wie sich dat für ene kleine Kölsche Jung jehööt. Trotzdem ben ich secher, dat ich och ens em Draum ahn de Zokunf jedaach han. Wie maach et Levve su weede? Weede mr all jesund blieve, passiere kein Unjlöcke? Vill Minsche künne sich nit mih an et Dräume erinnere, su weiss ich och nit, ob ich vill Joodes ov vill Schlächtes jedräump han. Zom Jlöck bruchen ich mir dodrüver kein Sorch zo maache, do ben ich jo noch vill zo klein für. Ich freue mich leever do drüver wann baal dr Summer kütt, un ich bei schönem Wedder en mingem Kinderwagen jefahre weede; do jitt et immer widder jet Neues zo sinn. Ming Eldere un ich jenessen jeden Dag, denn de Zick verjeiht schnell un nix kütt mih zoröck.

    Jede Minsch op dr Ääd kritt jo och en e Name. Dä kritt mer vun singe Eldere un es e Jeschenk, dat mer et janze Levve behält, immer bliev un nit kapott jeiht.Wie ich esu en mingem Bettche log, hat ich üvver manche Name nohjedach. Et moot en e Name sin, dä nit jeder hatt un nit us enem Film ov vun enem Prominente kom, dä kein Minsch kannt. Koot moot hä sin un mer sullt nit met enem Spetzname zo verändere sin. Lang hatt ich üvverlaaat; am allerbeste hatt mir dr Name Emil-Johann jefalle. Weil ich jo e Stöck vun minger Mamm un vun mingem Papp ben wor ich mir secher, dat denne Zwei dä Name och jefallen dät; un jenau esu es et dann och jekumme. Ich ben dä neue Minsch und dä neue Minsch heiss Emil – Johann. Emil es dä Name für mich janz allein un Johann hess dr Opa vun minger Mamm un vun mingem Papp; „Niemols jeit mer su janz…"

    FRÖHJOHR

    Endlich wor dr Winter joot üvverstande, un em Fröhjohr soch de Welr vill schöner us. Et wood widder heller un en dr Natur grönten un blöhten et üvverall. De Minsche woren joot dropp un freuten sich, dat se widder drussen en dr Sunn setze kunnten.

    Dä schönste Mont em Fröhjohr es dr Mai; deshalb jitt et en däm Wonnemont och de meeschte Huhzigge. Su wor dat och beim Nettche un beim Klöös. Die Zwei woren ald baal e Johr verlob un hatten jetz endlich en Wunnung meede künne, wat jo en Kölle nit einfach es. Wie dann dr Fastelovend eröm wor, mooten se sich langsam üvverläje, wie se dä „schönste Dag em Levve" fiere wullten. Polterovend un Junggesellenabschied sullt et nit sin. Dat wor immer en düre Anjelegenheit un en jrosse Sufferei für de Fründe, dat Brautpaar hatt do nit vill vun, nur anschließend de Rechnung. Morjens sullt et eesch nom Standesamp jonn un donoh dann en de Kirch. He sullt dä Pastur en schön feierliche Mess halde, un dann wullten se met dr Verwandtschaf un de beste Fründe jet joot esse jonn.

    Natörlich wullt et Nettche e wiess Kleid han, dat wor allerdings nit esu einfach. Als Mann kann mer sich kaum vürstelle, wat dat für e Thiater es, wann de Braut met dr Mutter un dr Schwiejermutter in spe e Brautkleid kaufe sullten. Dat jingk vun einem Jeschäff en et andere. Wullt et Nettche e koot Kleid han, wor de Mamm für e lang Kleid. Met Schleier, ohne Schleier, met ov ohne Spetze, met Hoot ov Kränzche…, dat sin echte Probleme. Die drei Wiever woren am schwade, am schänge un maaten ne Krach wie samsdags beim FC de janze Südkurv. Wie dann

    Gefällt Ihnen die Vorschau?
    Seite 1 von 1